~~~
Het ijs onder haar lichaam kraakte vervaarlijk. Dat het koud was zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar zo voelde het niet. Haar hoofd kon ze niet optillen, evenmin was er in de rest van haar lichaam beweging te krijgen.
Sta nou op! schreeuwde een stem in haar hoofd, maar haar lijf weigerde dienst. Zwart ijs drukte tegen haar wang en nog steeds hoorde ze het kraken, diep in haar hoofd. Het zou niet lang meer duren of het zou breken, haar onder de dikke, bevroren laag schuiven en verzwelgen, de diepte in.
Naar het zwarte gat zwemmen, dat moest ze doen. Maar hoe dan? Ze kon zich immers niet bewegen. In haar hoofd probeerde ze terug te halen hoe ze op het meer terecht gekomen was. De ruis in haar oren en de mist in haar herinnering vertroebelden echter de beelden die ze trachtte op te roepen. Ze balde haar vuisten en deed een poging om op te staan. Maar ze kon de kracht niet vinden.
Hoe troebel haar blik ook was, toch ontwaarde ze figuren onder de dikke laag ijs. Witte en donkere schimmen die vreemde vormen hadden, maar waarvan ze niet kon plaatsen of ze ze eerder had gezien.
Opnieuw probeerde ze haar gedachten te ordenen, maar kon zich amper herinneren wat er was gebeurd.
Ze hadden ruzie gehad, Daniël en zij – om dat stomme glas natuurlijk – en hij had haar hardhandig de keuken uit geduwd. Read more…